Tokom svoje istorije Jevreji su se koristili sa dva ili više jezika, ali se jedino hebrejski - ivrit, kojim su pisani osnovni spomenici kulture, može smatrati izvornim jezikom jevrejskog naroda. Hebrejski jezik spada u tzv. kanaansku grupu severozapadnih semitskih jezika. Svoj najstariji uobličeni stepen, na osnovama starih jevrejskih plemenskih narečja, dostigao je krajem 20. veka pre nove ere i u tom jezičkom obliku ostaje govorni jezik drevne jevrejske države poslednjeg milenijuma pre nove ere. Osnovni pisani spomenik tog razdoblja je SZ, otuda se taj stepen naziva lašon hamikr? - jezik Štiva. Od 6. veka pre nove ere raste uticaj aramejskog jezika u leksici i gramatici; istovremeno, aramejski delimično istiskuje hebrejski jezik iz svakodnevne govorne upotrebe. Od 2. veka pre nove ere od 3. veka nove ere, u razdoblju stvaranja poslebiblijskih (talmudističkih) zbornika, kao što su Mišna i sl. riznica hebrejskog jezika se obogaćuje novim rečima (obično tuđica iz grčkog i latinskog jezika) a gramatika se uprošćava; to je stepen koji se naziva lašon hamišr? - jezik Mišne. Tim jezikom su uglavnom pisani i rukopisi kumranskog Zajedništva. Oko 4. veka prestaje da bude govorni jezik Jevreja, ostaje samo jezik ˝svetog učenja˝, bogosluženja i nauke. Od 9. do 15. veka ulazi u svetovnu književnost, donekle i u srednjovekovnu filozofiju i nauku. U tom razdoblju hebrejski jezik je pod uticajem arapskog jezika. Početkom 19. veka nastaje njegova obnova, a od 1948. postaje službeni jezik države Izrailja, na osnovama vekovnog razvoja, obogaćen izrazima prevashodno iz sopstvene riznice, a takođe i iz srodnih jezika: aramejskog i arapskog.